Blues Peer #34 Festival (dag 2) Peer (14-07-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Blues Peer © Rootsville 2018

Tweede dag op de "heilige weide" van Peer, met vandaag meer dan één headliner. Afsluiten wordt deze 14 juli gedaan door "Kenny Neal". Daarvoor hopen we dat er nog getapt mag worden want dan staat "Van Morrison" op het podium ;-). Een wervelende cocktail van soul, blues, rhythm 'n blues en rock 'n roll zullen we zeker en vast krijgen van "Little Steven and The Diciples of Soul". "Layla Zoe" zal hopelijk iedereen ervoor wakker schudden met haar rauwe en indrukwekkende stem nadat "Band of Friends" ons aan die andere Ierse god hebben doen denken. Verder nog een Belgische alliantie van blues all-stars met "Mudvibe" en beginnen doen ze hier vandaag met "The Ragtime Rumours" van bij onze noorderburen. En avant marche...

Met "The Ragtime Rumours" kwam ik een eerste keer in contact op de "Southern Bluesnight" van 2016 te Heerlen. Daarna zg ik ze terug op het festival van 'Keeping The Blues Alive' op 24 april. Hun debuutalbum "Ain't Nobody" werd dat jaar uitgebracht op het "KTBA" label van de gebroeders Brouwers (album report). Sindsdien hebben ze al een behoorlijk parcours afgelegd en werden ze zo ook tot laureaat uitgeroepen op de "Dutch Blues Challenge" van 2017, waardoor ze dit jaar hun land mochten gaan verdedigen in de Noorse Hell :-). Niet verwonderlijk dat Tom Janssen (acoustic guitar & vocals), Sjaak Korsten (drums & vocals), Thimo Gijezen (electric guitar & backing vocals) en Niki v.d.Schuren (upright bass, flute, saxophone & backing vocals) hier vandaag hun aanstekelijke ol'school ragtime en gyspsy jazz op "Blues Peer" mogen brengen.

Luchtige openers waarvan je vrolijk van wordt en al vlug trekken we samen met deze 'Ragtime Rumours' richting New Orleans met 'You Better Come Inside For The Coming Tide' dat we uiteraard ook kennen van Luke WInslow King, en meteen kan de dag al niet meer stuk. Hun mix van jazzy blues en ragtime is gewoonweg heerlijk om luisteren zoals bij 'Way Down The River'. Zelfs voor een stukje Tom Waits is er tijd en zo is deze tweede dag meteen gestart met een muzikaal hoogtepunt.

Uitermate benieuwd ben ik naar deze nieuwe Belgische all-stars band, "Mudvibe". Een alliantie die waarschijnlijk voor "Blues Peer" is opgericht . Op het "www" vinden we van deze sjarels als groep nog niet al teveel terug maar als ik de namen vermeld van Big Dave, Henk Van der Sypt, Luke Alexander, René Stock en Steve 'Dynamite' Wouters dan weet gans blues-minded België over wie het gaat. Zo staat hier een behoorlijk stukje geschiedenis op het podium zoals we die kennen van groepen als "Last Call" en "The Electric Kings", en zijn we uiteraard benieuwd wat deze krakken uit de mouw komen te schudden.

'I Just Want To Make Love To You' is naast een nummer van Willie Dixon uit 1954 ook nog een verklaring die deze 'Mudvibe' te tent ingooien en daarmee zijn we op weg voor een uurtje 'gouwe ouwen' uit het blues tijdperk. 'Commit A Crime' van Chester Burnett en Bo Diddley's 'Who Do You Love' gaan er hier in als zoete broodjes en wat nog meer is...deze Mudvibe brengen het alsof het eigen orginals zijn. Ook Jimmy Reed zijn 'Rollin' and Tumblin' komt aan bod maar helaas komt er ook een einde aan de set van deze nieuwe all-star band. Wij zijn fan!

Met de eerste drie bands houden we het in de "Lage Landen". Ook "Bands of Friends" kunnen we enigszins aanzien als een Nederlandse formatie al zitten er meer muzikanten in uit het UK. Bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna en zijn bandleden die afstammen uit het nalatenschap van Rory Ghallager. Samen met de Nederlandse gitarist Marcel Scherpenzeel wordt hier Rory terug in beeld gebracht. Om zo niet op enkele tenen te trappen zullen we deze "Band of Friends" dan maar als Europese band gaan catalogiseren.

Ook bij deze 'Band Of Friends' krijgen we uiteraard goed in het oor liggende klassiekers van de Ierse blues rocker. Na 'Out Of Control' krijgen we ook nog uiteraard 'Laundromat' en kunnen de taltijke blues rockers natuurlijk niet weerstaan aan 'Bullfrog Blues'. Stevige set!

Voor wie dacht nu even te gaan verpozen is dit moment ergens niet onmiddellijk van toepassing. Op het podium staat de Canadese "Layla Zoe". Sinds haar ontluiking op de Europese podia is deze versie van een "Janis Joplin" hier niet meer weg te denken. Er ligt van deze dame wel ieder jaar één of ander album in de rekken. In de "Spirit of 66" te Verviers kwam ze in 2015 zelfs een "live" album op te nemen. Meesterstukjes zijn ook "The Lilly" uit 2013 en "Breaking Free" dat in 2016 bij het Duitse "Ruf" label werd uitgebracht. Dat zelfde jaar stond ze ook aan de zijde van Tasha Taylor en Ina Forsman in de "Blues Caravan" van Thomas Ruf. Uiteraard is er dan ook een "Songs from The Road" uitgebracht. Samen met Layla Zoe staan op het podium Jan Laacks (gitaar), Gregor Sonnenberg (bass) en Hardy Fischötter (drums).

Layla Zoe lijkt op een goede weide te zitten en daarmee bedoelen we niet die van Peer. Uiteraard heeft ze nog steeds een dijk van een stem maar het begint allemaal een beetje theatraal. 'Why Do We Hurt The One We Love' kunnen we uiteraard allemaal meezingen maar toch heeft haar set een beetje teveel stiltes om het boeiend te blijven maken. Voor de liefhebbers is er ook nog 'Highway Of Tears' en 'Workhouse' maar van de echte blues chick is er weinig te merken.

Rond 06.00PM wordt het tijd om aan de headliners te gaan beginnen. Iedereen kent Steven Van Zandt wel als de gitarist bij de "Boss" maar hij is ook zoveel meer dan dat. Zijn eigen solo-project en recent ook deze met "The Dicipels of Soul" zijn niet zomaar een zijsprong, nee het is een volwaardige carrière. Hij is ook gekend als een personage in de reeks "The Sopranos" en is producer van de Noorse reeks "Lillyhammer". In 2007 richtte hij de 'Rock 'n Roll Forever Foundation" en "Teachrock" op om zo de rockmuziek rechtstreeks naar de scholen te gaan brengen, iets wat bij ons de Guy Verlinde doet met de blues. Als "Little Steven and The Dicples of Soul" bracht hij in 2017 het album "Soulfire" uit, een ware bloemlezing uit diverse strekkingen van de muziek geschiedenis. Dit jaar kwam er dan ook een "live" versie uit van dit project met daarop 24 nummers (album report), een eerbetoon ook aan het befaamde 'Orphean Theater' in Boston. We zullen zeker gaan genieten van deze aanhangers van soulmuziek en hun "Soulfire Tour". zelfs de 'line-up' is indrukwekkende te noemen met naast Little Steven himself ook nog Marc Ribler (guitar, slide guitar), JaQuita May, Sara Devine en Tania Jones (backging vocals), Andy Burton (B3 organ, accordion, synths), Lowell “Banana” Levinger (piano, mandolin), Jack Daley (bass), Rich Mercurio (drums), Eddie Manion (horn baritone sax), Stan Harrison( tenor sax, flute), Clark Gayton (trombone), Ravi Best (trumpet), Ron Tooley (trumpet) en Anthony Almonte (percussion).

Do You Like Good Music? is een overbodige vraag hier op 'Blues Peer' en meteen galmt Arthur Conley's 'Sweet Soul Music' door de boxen. Het lijkt wel of deze Steven Van Zandt soulmuziek heeft uitgevonden. Meteen na 'Soulfire' voelen we het in onze kleinste teen dat het hier een wervelend gebeuren zou gaan worden. Met liefst 15 man op het podium krijgen we hier een uitermate sterke show met nummers als 'Love on The Wrong Side Of Town' en 'Ride The Night Away'. Met een Mambo'ke lijkt het zelfs of Willy Deville terug is verrezen. Met het nummer 'Down And Out In New York City' neemt Steven ons mee naar de periode van de 70-tiger jaren met een mix van Marvin Gaye en James Brown in een psychedelisch stukje soul om van te snoepen. 'I Don't Want To Go Home' geeft aan dat het einde van dit speltakel er zit aan te komen en maar bezorgt ook menig persoon hier 'kiekebisj'. 'Out of The Darkness' is helaas het einde van zijn passage hier op 'Blues Peer'. Een muzikaal orgasme!

"Van The Man" nu, en het was maar de vraag of de 'rider' nu overeenstemt met de beleving van dit festival :-). De Peer-adepten weten het nog alsof het gisteren was en waren dus wat verbaasd dat ze de naam van "Van Morrison" als exclusieve headliner terug zagen verschijnen. Het is en blijft nog altijd een zwarte vlek op de historiek van dit festival dat op 18 juli 2010 de kranen hier dicht moesten. Een voorval waarvan de fout door het management gelukkig op tijd werd hersteld en zo "Alken-Maes" van het faillissement kon behoeden. Toch ook nog even een stukje uit de recensie van toen als laconiek tussendoortje door witteMVS...

Hoe hardvochtig kan een man zijn, hoe hettefretter, hoe dweis ? Je moest geen hardcore BRBF bezoeker van het eerste uur zijn om te weten dat dit slecht zou aflopen. Hoeveel volk er ook aanwezig was dat enkel of hoofdzakelijk voor 'Van the Man' was gekomen, dit was een brug te ver. Tweehonderd percent van de aanwezigen waren het hier niet mee eens, zoals zou blijken !!! Toen Van Morrison opkwam begon een oorverdovend fluitconcert en boegeroep dat de muziek volledig overstemde. Hij zat bijna onzichtbaar achter zijn vleugelpiano, met hoed en zonnebril zijn ding te doen en niemand kon of wou hem horen. De bierbekers gingen al in zijn richting suizen. Ik stond vrij dicht vooraan en ik kon hem door zijn donkere glazen zien denken. “Shit, these Belgian celtic bastards stand for them rights. They don’t give up, guess I’m the fucking loser here”… Zou hij opstaan en voor altijd verdwijnen in de coulissen…dan werd mogelijks zijn helicopter tot schroot herleidt. Of zou hij toegeven aan het uitzinnige publiek ? Zijn koppigheid kennende was het laatste scenario het minst voor de hand liggende, maar het wonder geschiedde. Eerst kregen we beeld op de schermen en een paar strofen later het bericht : De togen zijn weer open !!

Iedereen wijzer geworden dus en zo bracht Van Morrison eerder dit jaar nog samen met jazz-trompettist Joey DeFransesco nog het mooie album "You're Driving Me Crazy" uit (album report). Een titel deze "Blues Peer" in gedachte misschien? Feit is dat het een pracht van een album is alsof het "Van Morrison" betreft uit zijn glorie periode. Zijn orchestratie bestaat vandaag uit David Keary (guitar), Paul Moran (keys, trumpet), Paul Moore (bass), Teena Lyle (percussion, vibraphone), Mez Clough (drums) en Dana Masters (backing vocals).

Na het instrumentale 'Hold it Right There' komen we uit bij 'Wait A Minute'. Dat Van Morrison een dijk van een stem heeft valt niet te betwisten en ook muzikaal zit het wel snor maar het blijft evenwel een beetje statisch. Gelukkig konden we ons verwarmen (?) aan een resum hits met nummers als 'Baby Please Don't Go', 'Ride on Josephine' en 'Brown Eyed Girl' en een...Cristal'eke. Toch ook nog een verrassing van formaat als op het einde van de rit ook nog Mitch Woods komt aandraven op mee te spelen op 'Help Me'. Cheers!

Als afsluiter voor deze zaterdag hier op "Blues Peer" krijgen we nog een 'blues' klepper van formaat. "Kenny Neal" werd geboren in New Orleans en komt uit de muzikale familie met harmonicaspeler Raful Neal als vader. In 1987 bracht hij zijn debuutalbum uit, een muzikale verwoording ook aan het leven in "Baton Rouge". Na een kleine sabbat periode in 2006 verschijn Kenny Neal een jaartje later terug ten tonele. Met zijn in 2016 uit gebrachte album "Bloodline" ontving hij ook een "Grammy Nomination" als "Best Contemporary Blues Album". De band bestaat uit Kenny Neal, Frederick Neal (keys), Darnell Neal (bass) en omdat de Neals zijn opgebruikt ook nog Bryan Morris (drums).

Kenny laat er geen gras over groeien en start meteen bijzonder soulvol en laat ook iedereen hier onmiddellijk meezingen op 'I Got My Mojo Working'. Dat hij over een gezonde dosis goede 'mojo' beschikt zal over het gans optreden duidelijk worden gemaakt, dit is hoogstaande blues!. Heel wat werk uit zijn laatste album 'Bloodline' met onder meer de aandoenlijke 'sleper' 'Funny How Time Slips Away', fenomenaal is dit. Ook 'The Things I Used To Do' en BB's 'Since I Met You Baby' doet de tent meebrullen en brengt ons regelrecht naar de zevende 'blues' hemel. Kan het nog beter? Ik denk het niet dit was een delirium nabij.

Uiteraard mogen we talrijke muzikanten niet vergeten die niet op de affiche stonden en dat zijn diegene die mee hilepen de jamsessies organizeren bij Walter en Anna Lee op het 'Nothing But The Blues' podium. I Heard It trough the grapevine dat zelf Filip van Swing een poging zou gaan ondernemen als blues shouter ;-) Tijd voor een verdiende nachtrust ten huize van 'Hotel Coolen' en morgen de afsluitende dag van deze 34ste editie van Blues Peer...